Odkrywanie powołania chrześcijańskiego.

Droga powołania

Co wspólnego mają ze sobą życie, rodzina, parafia, powołanie czy seminarium? Każdą tego typu rzeczywistość można porównać z drogą. Myślimy i mówimy, że trzeba dobrze przejść drogę życia, że wchodzimy na drogę powołania, że rodzina jest jedną z dróg przebywanych wspólnie, że seminarium jest wspólnotą uczniów w drodze, a Kościół pielgrzymowaniem drogami świata. Człowiek przemierza wiele dróg, a nie iść żadną z nich oznacza stanie w miejscu. Dlatego ogromne znaczenie ma rozpoznanie i podjęcie właściwej drogi, która służy rozwojowi i dojrzewaniu aż do ostatecznego zjednoczenia z Bogiem. Zwykle na drogę składa się wiele etapów, wyzwań, sukcesów i trudności. Pośród nich rozgrywa się życie. W tym kontekście to, co życiu nadaje sens, scala wielość i różnorodność jego aspektów, warunkuje decyzje i działania, wyznacza cele i prowadzi do rozwoju, a ostatecznie do Boga – nazywa się powołaniem. Innymi słowy, powołanie to zgoda na treść, która życie czyni określonym (kapłańskim, małżeńskim itd.).

Dar powołania

Do specyfiki powołania chrześcijańskiego należy to, że nie pochodzi ono od człowieka, lecz od Boga. On jest jego źródłem. Udziela go w sposób całkowicie darmowy, czyli bez wcześniejszych zasług. Zatem nie człowiek, a Bóg wzywa (powołuje) do przebycia takiej, a nie innej drogi, do przyjęcia takiej, a nie innej treści, do życia w taki, a nie inny sposób. Nie dokonuje tego bezpodstawnie, lecz na miarę konkretnego człowieka, którego obdarowuje z największą miłością. Dlatego dojrzałe jest to życie, które z wdzięcznością realizuje i pomnaża otrzymany dar (łaskę) powołania.

Budzenie powołań

Jeśli powołanie jest od Boga dla człowieka, to jego rozpoznanie stanowi nie lada wyzwanie. Fundamentalną rolę w procesie odkrywania powołania odgrywa słuchanie Boga. Towarzyszy temu stawianie wielu pytań, podejmowanie decyzji, a zwłaszcza umiejętne oddzielanie tego, co mówi Bóg od własnych wizji. W proces rozeznawania powołania włącza się cały Kościół. Nie jest to zadanie stojące wyłącznie przed zainteresowaną osobą. Powołanie ma wymiar wspólnotowy, gdyż jest dla Kościoła (powierzenie misji), z Kościoła i w Kościele. Wobec tego troska o powołania i odpowiedzialność za ich rozpoznanie i wypełnienie spoczywa na wszystkich wiernych Kościoła. Do nich należy wiele zadań i obowiązków związanych z budzeniem powołań. Jednym z pierwszych jest przykład życia i świadectwo chrześcijańskiego powołania. Kolejnym modlitwa o nowe powołania, za powołanych i za posłanych do realizowania podjętej drogi życia. Następnym towarzyszenie powołanym i ich formowanie.